volkstuinvereniging achter de vuurlijn

Karin is geboren in Goirle, een klein plaatsje onder Tilburg. Zij woont tot haar vijfentwintigste in Heeze, een dorp op een steenworp afstand van Eindhoven. Al eenentwintig jaar werkt zij bij Transavia, eerst als stewardess, tegenwoordig als purser. Om dichter in de buurt te zijn van haar werk verlaat Karin het Brabantse land en verhuist naar Amsterdam. Nu woont zij in Aalsmeer, samen met haar twee dochters. Dochter Ella is bijna dertien jaar en dochter Nina is elf jaar. Zij zijn het middelpunt en het grootste geluk van haar leven. Een vrouw in een mannenwereld Karin is laaiend enthousiast is over haar werk, hoewel haar wens om piloot te worden door een ongelukkige samenloop van omstandigheden niet is gerealiseerd. Als Karin regelmatig met een dierbaar familielid meevliegt in zijn Piper Warrior ontstaat haar liefde voor alles wat met vliegen en vliegtuigen te maken heeft. Onder toezicht van haar piloot mag Karin stukjes sturen. Dit gaat haar zo gemakkelijk af dat zij het advies krijgt om haar vliegbrevet te halen. Zij volgt privéles voor het besturen van een éénmotorig vliegtuig. Zij vertrekt naar Amerika, om precies te zijn naar Naples Florida, om daar 300 vlieguren te maken. Zij is de enige vrouw tussen de mannen. Terug in Nederland gaat zij afvliegen, dat is net zoiets als afrijden alleen dan met andere examenonderdelen! Zij haalt in één keer haar vliegbrevet. Gaat het niet linksom dan maar rechtsom Karin besluit door te gaan voor het vliegbrevet burgerluchtvaart. Er volgt een medische en psychische keuring in Soesterberg en na een grote hoeveelheid aan testen wordt Karin toegelaten tot de opleiding. Meteorologie, technologie, avionica, aerodynamica, om maar een aantal vakken te noemen, het gaat allemaal prima, op navigatie na. De regel is dat een herexamen binnen een bepaalde tijd moet worden afgesloten omdat anders alle eerder behaalde resultaten komen te vervallen. En dan beslist het lot: Karin ligt zes weken in het ziekenhuis, is door omstandigheden in de familie niet in staat om de studie direct weer op te pakken en weg is alles waarvoor Karin zo hard heeft geblokt. De moed om alles weer opnieuw te doen kan Karin na alles wat zij heeft meegemaakt niet vinden. Karin wil het vliegen niet opgeven, gaat het niet linksom dan maar rechtsom, en Karin gaat aan de slag als stewardess. Een nachtmerrie Als stewardess en later als purser maakt Karin van alles mee. Haar angstigste ervaring beleeft zij in het begin van haar carrière als haar vliegtuig wil landen in Kosovo om Duitse passagiers op te halen. De oorlog is net voorbij en de militairen op het vliegveld staan niet toe dat het vliegtuig landt. Ze wijken uit naar Skopje. De volgende dag landen zij weer in Kosovo. Als het vliegtuig half vol is met passagiers en de resterende passagiers nog in de bus zitten worden zij naar een andere plek gestuurd. Daar ontdekt men dat het vliegtuig olie lekt. De passagiers moeten het vliegtuig verlaten. En dan breekt de paniek uit. De mensen denken dat zij het land niet meer mogen verlaten en een aantal passagiers weigert het vliegtuig uit te gaan. Een kapingssituatie dreigt. Militairen met bivakmutsen trekken vervolgens onder luid gegil van vrouwen en kinderen de passagiers het vliegtuig uit. Een gruwelijke ervaring met een goede afloop want de volgende dag mogen zij vertrekken. Lastpakken aanpakken Karin heeft geen akelige zaken als een sterfgeval of een reanimatie aan boord meegemaakt maar komt wel met regelmaat boze passagiers tegen. En mensen kunnen om de gekste dingen woedend worden. Bijvoorbeeld omdat er geen saucijzenbroodjes aan boord zijn. Het is dan de kunst om zo te communiceren dat de passagier zich gehoord voelt en de lucht geklaard wordt. Het is wel heel belangrijk om voor de start probleemgevallen te filteren. Karin schat in welke passagier ernstige problemen kan gaan geven, communiceert met de captain en laat met zijn instemming de lastpak afvoeren. Een passagier met losse handjes en een grote mond tegen een stewardess vliegt niet mee maar eruit. Mooie momenten Transavia is een relatief kleine maatschappij en het personeel kent elkaar. Het is altijd reuze gezellig aan boord en in de vrije tijd. Het mooie van het vak vindt Karin dat je met weinig middelen het verschil kunt maken. Zij stelt zich als doel dat de mensen blij van boord gaan en dat de grootste chagrijn misschien niet blij, dan toch tevreden het vliegtuig verlaat. Peter Pan De Peter Pan Vakantieclub is opgericht door medewerkers van Transavia en organiseert al 23 jaar vakanties voor jongeren tussen de 13 en 20 jaar oud die door ziekte of moeilijke omstandigheden niet ‘gewoon’ op vakantie kunnen. Karin neemt als vrijwilliger deel aan verschillende reizen en is zo onder de indruk van de club dat zij lid wordt van de stuurgroep die vier keer per jaar reizen organiseert. Kinderen De dochters zijn haar alles. De relatie met haar kinderen is van beide kanten heel liefdevol en het allerbelangrijkste in haar leven. Op de tweede plaats komt gezondheid en verder is het belangrijk voor Karin dat zij zich richt op wat háár gelukkig maakt. Karin wordt blij van tuinieren, koken, haar meiden die haar spontaan een kus geven of spontaan de vaatwasser inruimen en van mensen die zonder er iets voor terug te verwachten aanbieden om haar te helpen. Niet vergeten te noemen dat zij ook heel blij wordt van hoge hakken en een mooie jurk! Een groen paradijs Karin heeft een tuin van driehonderdzestig vierkante meter. Ingedeeld als boomgaard en als moestuin. In de boomgaard staat een schattig houten huisje. In het gras staan de fruitbomen, een druif en een braam die met elkaar verweven zijn, een grote eettafel en een klimboom. Boomgaard en moestuin worden gescheiden door allerlei bessenstruiken. Als kind is Karin al in de weer met plantjes. Alles wat zij tegenkomt zet zij in de tuin. Zelfs uitgelopen aardappels zijn niet veilig voor haar. In haar huis in Aalsmeer ontstaat een moestuin als Albert Hein het moestuin project lanceert. Als Karin in 2017 via via hoort dat er aan de Vuurlijn een moestuin vrij is, is de beslissing snel gemaakt. De tuin is behoorlijk verwilderd maar Karin weet de tuin steeds meer naar haar hand te zetten. Een rampjaar Dit jaar (2021) is Karins slechtste tuinjaar. Door het slechte weer is er veel mislukt. De erwten, de peultjes, het wil niet groeien en de sugarsnaps doen pas na de derde keer zaaien hun best. Slakken en veenmollen zijn er in overvloed, dat dan weer wel. Ondanks de tegenslagen van dit jaar maakt de tuin Karin heel gelukkig. De schoonheid die zij kan waarnemen en creëren, de geur van het gras, het geritsel van de blaadjes, het kleuren van de druiven, de kleine zaadjes die uitgroeien tot grote planten en de smaak van eigen groenten die met niets te vergelijken is. Karin heeft nog veel ideeën die zij wil realiseren. Een pergola begroeid met een druif en daaronder een grote tafel waaraan zij met vrienden praat en eet. Als in een Italiaanse film. Een prieeltje van passiebloem en druif, met daaronder een picknicktafel. Het plaatje staat, nu nog de realisatie! Kruiwagenleed Afgezien van het tomatenvirus en het onkruid tussen de stenen dat maar niet weg wil, kan het ontbreken van haar kruiwagen op de parkeerplaats ook voor een behoorlijke portie ergernis zorgen. Karin wordt er niet vrolijk van als haar “geleende” kruiwagen niet wordt teruggeplaatst en zij met handen vol op de parkeerplaats staat en er geen kant mee op kan. Tuinieren geeft Karin rust in haar drukke bestaan. Zij kan dingen laten ontstaan, kan haar ideeën en haar energie kwijt en ervaart een gevoel van vrijheid. Tips De tips komen eigenlijk van Teun, die Karin ontzettend veel helpt en adviseert. Omdat ze zo goed werken noemt Karin ze: in geval van een ontsteking, de buitenste koolbladeren kneuzen en op de zere plek leggen. Het werkt echt! Meer informatie hierover is te vinden op het internet. De tweede tip is schoffelen en schoffelen en vooral met regelmaat.

Mijn meiden zijn mijn alles

Interview met Karin Gravendeel